Bir gün parmağıma  gülün dikeni battı;
ama güle  kızamadım. bugün hala  gülümseyerek
bakıyorum  parmagımdaki yaraya. kıazamadım , 
çünkü  gülün dikeni  batmadan  önce  şükretmiştim ;
' Ya Rabbi , ne kadar  güzel  yaratmışsın ' demiştim.
kızamadım ,  çünkü bir dakika  önce güzel  kokusunu  sineme  çekmiştim ,  bakmaya  kıyamamış , dokusuna hayran  kaalmıştım .  Çünkü batmadan önce  yüregime koymuş  onu  ,  sevmiştim...  Dikenini  unutmuş mydum ?
unutmuştum  dikenini...  gülün  güzelliği  karşısında dikenini  unutmuştum  .Unutmuştum işte...

        Yapraklarını  incitmeyeyim diye  dokunmaya kıyamadığım  gül , ince ve derin bir yara açmıştı
parmağıma . Parmağımdan akan kana baktım  , gülümsedim. Gülün rengi , parmağımdan akan kan rengi  gibi  idi .  Parmağımdaki  yarayada süzülen  iki damla  güle de  gülümsedim . Çünkü  o  yarayı açan  bakmaya  kıyamadığım  o  güldü...

        Sevdiklerimizin  yireğimizde  açtıkları  yaralar da aslında  o  gülün  açtıgı yara  gibi  değil miydi ? ince ve derin bir yara... Aslında  çok  önemsiz  gibi  görünse de her   kımıldadığınızda yüreğinizi  inceden  sızlatan  bir yara...Ama  dostlarınız  o yarayı  açmadan  önce siz   muhabbet  dolu  kokularını sineye  çekmiştiniz , zamanı , mekanı ve kalbinizi paylaşmıştınız... Yarayı açmadan  önce siz onları kalbinize  koymuştununz... Kızailir miydiniz ? kızamazdız elbet...

          Sevdiklerimizin açtıkları yaralar da o  gülün  açtıkları yara gibi  ince  ve derin ; ama  sevdiğimiz  o yarayı  açmadan  önce  biz  şükretmiştik ,  kokusunu sinemize  çekmiş, bakmaya kıyamamıştık... Dikenini  unutmuş  muyduk ? unutmuştuk tabi... Ama  biz  gülümsemeliyiz işte... Çünkü o  yarayı  açmadan önce biz onu kalbimize koymuştuk  ve  sevmiştik...

''Dar-ı dünyayı feza-yı cennere döndürdi   lik  
Gonce  kimi  bilbile dünyayı kıldı dar gül  ''

 

(Gül , dünya yurdunu  cennet alemine  çevirdi ;
ama  bülbüle dünyayı gonca  gibi dar etti . )